“Ik begon me al zorgen te maken,” schrijft een klant als antwoord op mijn mail. Normaal ben ik altijd vrij snel met antwoorden. Ik hou niet van trage projecten. Ik hou ervan om de gang erin te houden, maar het afgelopen jaar was een uitdaging. Eerst lag ik zes maanden plat door een zwaar ongeluk. Revalideren duurde langer dan verwacht, en net toen ik weer een beetje op de been was, overleed plotseling mijn vader. Ingrijpende gebeurtenissen die ik niet alleen emotioneel moest verwerken, maar waarbij ook veel praktische zaken op me afkwamen.
Ik handelde alle praktische dingen af, deed wat ik moest doen, en uiteindelijk keerde de rust en routine weer terug in mijn leven.
De lente begon en het werd tijd om me weer op leuke dingen te focussen: nieuwe uitdagingen, het promoten van mijn werk, mijn boeken, netwerkbijeenkomsten bijwonen. Ik had er weer zin in. Open for business, zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen.
Net toen ik alle lijnen open gooide en van de daken schreeuwde dat ik er weer helemaal was, kreeg ik opnieuw een dramatisch telefoontje. Het was twee uur ’s nachts toen ik te horen kreeg dat mijn partner zwaar gewond was geraakt bij een motorongeluk. Niemand wist of hij het zou overleven, dus boekte ik zonder twijfel de eerstvolgende vlucht naar Phoenix, gooide een bericht op mijn social media dat ik even offline zou blijven, en zat vervolgens niet veel later aan zijn bed op de IC.
Met een gebroken arm, een gebroken been, een gebroken bekken, fracturen in zijn gezicht en oor, en bloedingen in zijn hersenen, gaven de doktoren hem niet meer dan 20% overlevingskans. Twintig procent is nog altijd meer dan niks, dacht ik bij mezelf, dus ik bleef aan zijn zijde. Dag en nacht. Tot hij verward wakker werd en niet wist waar hij was. Zijn kortetermijngeheugen werkte niet. Elke paar minuten vroeg hij waar hij was, wat er was gebeurd, waarom er zoveel plakkers en stickers op hem zaten, en dat verband – waarom dat verband?
Als hij sliep, probeerde ik verder te werken aan de lopende projecten.
Na een week begon hij af en toe een helder moment te hebben. De dokters en ik haalden opgelucht adem. Het was een wonder dat hij het had overleefd en er nog zo goed vanaf was gekomen. Na vijf weken mocht hij eindelijk mee naar huis.
“Sorry dat het even duurde voordat ik antwoordde,” schrijf ik terug aan de klant. Ik leg uit wat er was gebeurd. Natuurlijk had hij alle begrip voor het feit dat ik even niet had gereageerd. We hadden ook geen strakke deadline afgesproken, dus er was geen man overboord.
Maar ik begon me ineens te realiseren dat ik steeds meer als een scammer begon te klinken. “Ik heb een zwaar ongeluk gehad, ik moet geopereerd worden, twee keer, mijn vader is overleden, mijn partner heeft een zwaar ongeluk gehad.”
Dat zijn toch de ultieme scammer-uitspraken? Maar nee, helaas. Dit was voor mij echt de realiteit. Nu hij weer thuis is, kan ik me weer wat meer gaan focussen op mijn werk. Ondanks dat hij nog veel hulp nodig heeft, valt dat gelukkig prima te combineren met thuiswerken.