Wanneer je terugkijkt op je leven, kennen we allemaal die mijlpalen, die momenten waardoor je leven in één klap 180 graden draaide. Een huwelijk, een baby, een bedrijf, een overlijden of een ongeluk. Alles wat je deelt, wordt opgesplitst in ‘voor’ en ‘na’. Het auto-ongeluk dat ik in juli 2023 had, was voor mij zo’n moment.
Voor het ongeluk was ik, naast mijn werk als grafisch vormgever, een happy hiker die dagelijks in de bossen van Oregon te vinden was. Na het ongeluk lag ik 24 uur per dag, 7 dagen per week plat op bed. Voor het ongeluk had ik veel projecten en een goed inkomen. Na het ongeluk wist ik het even niet meer. Heel lang niet meer. Het ongeluk zelf gebeurde in seconden, maar de nasleep, zowel lichamelijk als emotioneel, was lang. Ik ben ervan overtuigd dat je beter je been kunt breken dan je hoofd, want dat been geneest zoveel sneller dan het brein.
Op 10 januari was het precies een jaar na mijn tweede operatie. Het moest maar klaar zijn, vond ik. Ik moest weer actiever worden. Ik kon niet eeuwig op mijn spaargeld interen. En dus besloot ik me aan te melden voor netwerkmeetings. Voor iemand op het spectrum is netwerken nooit echt een van mijn favoriete dingen om te doen. Maar soms moet je toch echt je gezicht laten zien voordat iemand met je aan de slag gaat.
De eerste meeting waarvoor ik me had aangemeld, was gratis, low-key en vooral een impulsieve beslissing: een half uur voordat de deuren opengingen, schreef ik me in via de website. Het was druk. Zo’n vijftig ondernemers stonden in een voor mij akoestische hel te kwebbelen. Niemand leek er last van te hebben, behalve ik. Ik voelde de druk in mijn hersenen toenemen. Kiezen op elkaar, Mireille, dacht ik bij mezelf. Glimlach op mijn snoet en gaan. Ik had leuke gesprekken en maakte goede connecties, maar het was een uitputtingsslag. Na twee uur kroop ik naar mijn auto. Anderhalve dag moest ik ervan bijkomen.
De tweede netwerkbijeenkomst waarvoor ik me had aangemeld, was bij een organisatie waar ik lang geleden ook lid van was geweest: een vrouwennetwerk van expats in Den Haag. Vooral het thema van de avond sprak me aan: Neurodivergentie en ADHD. Ik wilde gaan, maar zag er ook tegenop. Ik wilde niet, maar ik dwong mezelf. Kiezen op elkaar en gaan.
Wat was ik blij dat ik was gegaan. In een kleine groep van vijftien dames bespraken we ADHD en neurodivergentie. Niet alleen was er zoveel herkenning en erkenning, maar ik zag ook veel oude bekenden terug van mijn begintijd bij dit netwerk. Mijn brein liet me mijn gang gaan en zweefde rustig rond in de hersenvloeistof die niet meer weglekte. Aan het eind van de avond was ik niet uitgeput. Ik was vol energie, vrolijk en zo blij dat ik gegaan was.
Netwerken blijft lastig als je midden op het spectrum zit en een lichte hersenbeschadiging hebt opgelopen. Maar wanneer je in een groep valt met geweldige vrouwen, voelt het allemaal ineens niet zo vreselijk meer.