Ik ben er weer, mensen! Terug in Nederland. En wat ben ik blij om weer terug te zijn. Een Hollandse meid in de woestijn zetten is overduidelijk geen goed idee.
Man, man, wat heb ik afgezien. Ze hadden me van tevoren beloofd dat het niet heet zou zijn in de “winter”, maar met mijn geluk kwam ik in de warmste winter ooit terecht en bereikten we pieken van 33 graden… Celsius… wel te verstaan. De lucht was gortdroog, alles was stoffig en die overweldigende strakblauwe lucht met die brandende zon veranderde geen seconde. Ik leerde dat ‘Valley fever’ een bekend fenomeen was in de woestijn, waar veel mensen die het leven daar niet gewend zijn last van konden hebben. Het liefst bleef ik binnen. Buiten had ik het gevoel dat ik stikte. Zo vaak als ik in mijn geliefde Oregon ging hiken vóór mijn ongeluk, zo weinig deed ik dat hier in de woestijn. Binnen was het nog redelijk koel. Ik had een luchtbevochtiger gekocht en hing dan ook regelmatig met mijn neus boven de vochtige lucht. Een douche was pas echt een feest; door de extreem vochtige lucht kon ik eindelijk weer ademen.
Nee, ik ben overduidelijk niet gemaakt voor het woestijnleven. Niet alleen het klimaat was afzien voor mij. Toen ik in 2021 in Portland, Oregon landde, voelde ik me daar veilig en geaccepteerd. Hier in Europa hadden we altijd een mening over ‘de Amerikaan’, maar die klopte totaal niet met wat ik in Portland meemaakte. De mensen daar waren stuk voor stuk lief, beleefd, rustig en aardig. Ook al liep ik ’s avonds nog over straat, ik voelde me veilig. Ook in het verkeer was ik nooit bang. Als ik mijn tijd moest nemen bij een stoplicht waar je gewoon doorheen mocht rijden als het op rood stond, werd er niet gelijk getoeterd. Ze reden niet als gekken en als je door de tunnel reed, werd er vrolijk getoeterd – gewoon omdat het kon, niet uit irritatie.
Hier in Phoenix, Arizona, rijdt iedereen standaard 25 mijl per uur te hard. In plaats van 55 rijden ze 80 mijl per uur. Sirenes loeiden af en aan, want op de enige toegangsweg naar de stad waar ik verbleef, lag er altijd wel een auto op z’n kop, was er altijd wel een aanrijding of stierf er altijd wel iemand langs de kant van de weg. “Wat is er mis met deze mensen?” dacht ik regelmatig bij mezelf.
En dan de wet over het dragen van een wapen. In Oregon was dat verboden. Daar mocht je alleen een wapen vervoeren als het uit elkaar gehaald was. Hier in Arizona mocht je met je hele wapenarsenaal aan je broek de Walmart binnenstappen. Ik zou het minder eng gevonden hebben als iedereen de laidback mentaliteit van de Oregonians had, maar helaas, iedereen liep hier met een kort lontje en irritatie over alles met wapens rond te stappen.
Conclusie: ik was maar wat blij dat ik na zes weken weer in het vliegtuig naar huis kon stappen. “Je komt op het juiste moment thuis,” appte iemand. “Het is heerlijk zonnig weer.” Ik zuchtte; dat was nou precies waar ik niet naar uitkeek na zes lange weken brandende zon. Ik check mijn weerapp en zie dat het in ieder geval lekker fris is. Misschien is het vandaag zonnig, maar ik weet uit ervaring dat maart zijn staart kan roeren en aprilletje zoet ook nog weleens een witte hoed kan bezorgen. Dus ik heb de hoop op een frisse regenbui nog niet opgegeven, want voorlopig blijf ik weer lekker in het nuchtere Hollandse klimaat!