Toen ik in januari 2022 besloot, om voor een paar maanden naar het buitenland te vertrekken, had ik geen idee wat voor een enorme impact het zou hebben op alles wat ik kende.
Nadat ik 22 jaar met veel plezier en nog meer liefde voor mijn kinderen heb gezorgd, lijkt nu de tijd te zijn aangebroken om mijn eigen droom uit te laten komen. Zo lang als ik me kan herinneren, heb ik ergens anders dan Nederland willen wonen. Ik heb altijd last van ‘itchy feet’ gehad. Nu mijn kinderen volwassen zijn en hun eigen pad kiezen, vond ik dat ik geen excuses meer had om nog thuis te blijven. Dus besloot ik een b1/b2 visum aan te vragen en naar de US te vertrekken. Alleen al in het voortraject mompelde ik dagelijks ‘What the fuck was I thinking, waarom wilde ik dit ook alweer?’. Waarom ik dit zo graag wilde? Geen idee! Maar ik wist ook dat als ik nu niet zou gaan, ik nooit meer zou vertrekken uit het dorp waar ik ook geboren ben.
Ik liet mijn ‘enorme’ huis achter en nam, na een lange reis, m’n intrek in een klein tweekamer appartementje met twee roommates. Na twintig jaar alleen gewoond te hebben, was dit wennen. Terwijl de mannen ’s nachts werkten en overdag sliepen, liep ik overdag op mijn teentjes door het appartementje omdat ik niemand wilde storen terwijl ik aan het werk was.
Je denkt misschien dat verhuizen naar een ander ‘westers’ land, niet zo moeilijk is. Mijn Engels is redelijk goed, ik kan me uitstekend redden als het gaat om de taal. Hoe moeilijk kan het worden, toch? Totdat ik ‘even snel’ naar de supermarkt moest.
Ik pakte de auto en greep al mis toen ik de automaat in de eerste versnelling wilde zetten. Helaas. Er was geen koppeling of versnelling. Grinnikend zette ik de auto in de D. Little apple, little egg, dacht ik bij mezelf. Totdat ik de straat uit reed. Bij het zien van zoveel verkeersborden, begon het me te duizelen. Waar thuis alles op de automatische piloot gaat, moest ik hier bij elk bord bijna stoppen om te lezen wat hier de verkeersregels zijn. Om nog maar niet te spreken van de verkeersregel: wie het eerst komt, het eerst gaat. In Nederland is het simpel, alles van rechts heeft voorrang. Hier niet. Hier nader je een kruispunt en degene die het eerst bij het stopbord is, mag als eerste rijden. Een andere vreemde regel is dat je bij verkeerslichten die op rood staan, je gewoon rechts mag afslaan. Je snapt dat er al heel wat naar mij is getoeterd!
De rit naar de supermarkt duurde nog geen tien minuutjes maar het voelde alsof ik een wereldreis had gemaakt toen ik de auto eindelijk op de parkeerplaats voor de supermarkt in de P-stand zette. Ik pakte mijn boodschappentasje en stapte vol vertrouwen mijn Walmart-avontuur in.
Herken je dat? Dat je ‘even’ de winkel in rent om wat producten voor het avondeten te grijpen? Dat kun je absoluut vergeten als je in een ander land boodschappen gaat doen. Het kostte me drie kwartier om de juiste sour cream te vinden. Ik zal je het leed van de rest van de boodschappenlijst besparen. Het kostte me uiteindelijk anderhalf uur om één maaltijd bij elkaar te sprokkelen, samen met Google. Ik herkende geen enkel merk. Zelfs komkommers zien er hier uit als courgettes. Het voelde alsof ik opnieuw moet leren lopen.
Na anderhalve week duizelde mijn arme autistische hoofd zo vreselijk dat ik naar huis verlangde, naar de routine van mijn automatische piloot. Naar mijn kat en kind. Ik had nooit verwacht dat ik mijn oude, saaie leventje zo zou missen.
Dit moet anders, mompelde ik tegen mezelf. De volgende dag besloot ik niet zo streng meer te zijn voor mezelf en een totale off-dag te nemen. Gewapend met een fles water en mijn telefoon, trok ik een uitgestrekt natuurgebied in. Even geen mensen, geen engels, geen prikkels. Ik voelde mijn brein opgelucht ademhalen.
Door het lopen in de stille natuur waarin ik alleen maar de ene voet voor de andere hoefde te zetten, kon ik even terugschakelen op de automatische piloot. Oh wat voelde dit heerlijk. Dit was wat ik nodig had. Terug in een ritme. Werken, eten, slapen, natuur. De dagen er na lukte dat ook prima. Ik hervond een ritme in mijn nieuwe leven en de gedachte om terug te gaan naar huis, zakte steeds verder weg.
Dit zou helemaal goed komen, dacht ik bij mezelf. Totdat….we besloten van Portland naar Phoenix te rijden…..
To be continued….
