Het was rond 2005 toen ik opnieuw bij een drukkerij ging werken. Part-time. Een bedrijf opbouwen kost tijd en ondertussen moesten er ook rekeningen betaald worden dus besloot ik de aangeboden baan aan te nemen. Ik begon vroeg in de morgen op de drukkerij, werkte de pauzes door en reed daarna met gezwinde spoed naar school om mijn kinderen op te halen.
Pas in de middag en tot laat in de avond had ik tijd voor mijn eigen bedrijf. Het sloot allemaal maar net op elkaar aan en er hoefde maar iets te gebeuren of het zorgvuldig gestapelde kaartenhuis viel om. Tijd om ziek te zijn had ik niet, dus die verkoudheid negeerde ik. Die steeds erger wordende hoest had ik ook geen tijd voor. Tot collega’s begonnen te klagen over die enorme hoestbuien. Ik moest toen wel naar de dokter.
De dokter constateerde een zwaar verwaarloosde longontsteking en een pleuritis.
Advies? per direct rust!
Maar dokter, hier heb ik helemaal geen tijd voor?! Dan maak je er maar tijd voor! En zo kwam ik opnieuw thuis te zitten. Wel thuis maar niet stil want natuurlijk had ik nog een lopende opdracht die af moest en afmaakte.
Langzaamaan knapte ik weer op en mijn werkgever besloot dat het tijd was voor een herintredend gesprekje. Terwijl ik de nieuwe contracten voor me zag liggen, hoorde ik mezelf hardop zeggen dat ik dit niet meer wilde. Mijn werkgever verscheurde het contract, schudde me de hand en wenste me veel succes.
Daar zat ik dan, opnieuw zonder werk, zonder uitkering maar met een ongekend gevoel dat ik de juiste beslissing had genomen. Terwijl mijn complete omgeving me voor gek verklaarde de enige zekerheid zo maar op te geven, had ik mijn focus terug. Dit was weer zo’n totaal niet wel overwogen beslissing van mij enkel gebaseerd op mijn gevoel. Dit gaat mij lukken, mensen, let maar op!
En het lukte mij een bestaan op te bouwen door me voor 100% te focussen op mijn bedrijf. Het begon te groeien doordat ik al mijn energie kon richten op één ding in plaats van heen en weer te vliegen van het ene naar het andere en bij allebei maar 50% kunnen geven.
Nu, na acht jaar werd mij opnieuw gevraagd of ik tijdelijk op locatie wil werken. Ik heb het aangenomen omdat het me een leuke klus leek. Soms is verandering van omgeving goed maar het moet niet te lang duren want ZZP-en kun je niet part-time doen. Dat is een manier van leven die je voor de volle 100% moet omarmen.
Wil je ook kans maken op de design-cheque van DTPH? Lees dan elke dag mee en beantwoord de prijsvraag op 19 november.